Na putu: Berat, dzień jedenasty

Mimo wszystko Albania może także poszczycić się nie lada zabytkami. W regionie południowym zatrzymujemy się w Beracie. Nasz hostel to XVII-wieczny budynek, który za czasów panowania ostatniego króla Albanii Zogu I służył ministrowi spraw wewnętrznych. Dom wykonany jest w większości z drewna, a przed upałem chronią grube mury.

Wjazd do miasta nie jest imponujący, lecz szybko naszym oczom ukazuje się rozłożona po dwóch stronach rzeki Osum część historyczna: Gorica i Mangalem, z białymi domami o brązowych okiennicach, przycupniętymi na stromym zboczu górskim. To właśnie dzięki nim Berat, nazywany miastem tysiąca okien, wpisany jest na listę UNESCO.

Zwiedzanie zaczynamy od wspięcia się śliską drogą do królującej nad całym miastem twierdzy i starówki, nazywanej Kalaja. Po drodze mijamy dwa meczety: Kawalerów i Królewski oraz muzeum etnograficzne, mieszczące się w staroalbańskim domu. Wstęp na teren twierdzy kosztuje 100 leków (0,75 euro). Obszar otoczony jest murami miejskimi, a w środku znajdują się fragmenty historycznej zabudowy, pochodzącej z czasów od iliryjskich do tureckich. Domy są do dzisiaj zamieszkane. Odbywamy przechadzkę ulicami starówki. Radzę patrzeć pod nogi: co pewien czas mijamy wielką dziurę, będącą studzienką kanalizacyjną bez przykrycia. Na naszej drodze znajduje się cerkiew św. Teodora, w połowie ukryta pod ziemią, następnie Muzeum Onufriego, XVI-wiecznego malarza ikon, mieszczące się w dawnej cerkwi Matki Bożej, do którego na chwilę udaje nam się wstąpić. Wstęp kosztuje 200 leków (1,50 euro). Dochodzimy do ceglano-kamiennej cerkwi św. Trójcy z przełomu XIII i XIV wieku, która jest wręcz przyklejona do murów tureckiej cytadeli. W drodze powrotnej mijamy biały i czerwony meczet, z którego ostał się już tylko minaret.

Kiedy schodzimy na dół jest już ciemno. Nasza droga do hostelu wiedzie przez wąskie uliczki pomiędzy oświetlonymi domami dzielnic Magelem i Gorica.